Wîkîpediya

Jêdera kurdan

Eslê kurdan
(Ji Eslê kurdan hat beralîkirin)

Jêdera kurdan yan Eslê kurdan, zanyaran ji bo koka navê kurd teoriyên cuda pêşniyar kirine. Li gorî orîntalîstê îngilîz Godfrey Rolles Driver, peyva Kurd bi peyva Kardaya ku sumeriyan bikar anîne ve girêdayî ye. Peyva Kardaya ku di tabloyên heriyê ya sumeriyan de hatine dîtin ji hezarsala sêyemîn ê b.z. ve hatiye dîtin. Li gorî lêkolînerên din, peyv berî serdema îslamî ye, wekî peyva farisiya navîn ku tê wateya "koçber" (kesên koçber) û dibe ku di dawiyê de ev peyv ji toponîmek kevnar ku navek civatî ye ji peyvên Kurtî yan jî ji peyva Kurduene, hatiye wergirtin.

Nîşana rojê ye ku roj di mîtolojiya Kurdan de pîroz e

Bêjenasî

biguhêre

Karda-ka, ku forma kevnare ya peyva "Kurd" e, di tabloyên Sumeriyan de (hezarsala 3an b.z.) hat bikar anîn û ji bo eşkerekirina gel û dewletekê jî hate bikar anîn.[1][2] Peyva kurdî di formên cûda yên dîroka dîrokê de û ji hêla neteweyên cûda di zimanên wekhev de lê beşek jî di wateyên cuda de xuya dike. Li gorî yek teoriyê, fikirîn ku ew ji peyva 𐭪𐭥𐭫𐭲 kwrt- hatî, ku di Farisiya Navendî de terîma "nomadic; konê firotanê" ye.[3] Dûv re, di serpêhatiyên îslamî de, piştî dagîrkirina Iranê, ev term bi heman awayî bi Erebî hate pejirandin û bi taybetî ji bo eşîrên nomranî yên ranî hate bikar anîn.[4] Gorê Şerefxanê Bidlîsî di sedsala 16-an de, Kurd ji çar koman pêk tê: Kurmanç, Lur, Kelhor û Goran jî bi zaravayek an cûdahiyek zimanî diaxivin. Ludwig Paul (2008) amaje dike ku karanîna sedsala 16an, wekî ku ji hêla zimanê kurdî ve ji hêla Şerefxan ve hatî tomarkirin, hîn jî dibe ku nasnameya etnîkî "kurd" a bakurê rojavayê Iranê, ya ku bêyî Kurmanç, Lur, Kelhor û Goranê tevdigere, berbiçav bike.[5] Wekî ku ji peyva farisî ya navendî ya kwrt, kwrt, diyar bûye ku ev yek toponîmek serdema Bronzê, Kardu an Kar-da nîşan dide.[6] Di Erebî de, ev nav li erdnîgariya ku Kurd lê dijîn, bi Çiyayê Cûdî re têkildar bûye, ku di Quranê de jî tête behs kirin, û ev teorî hîn xurttir bûye ku ji bav û kalên Kardox re tê gotin Gutî.[7][8] Di kevneşopiya klasîk de, di çavkaniyên Yewnanî de, ji bo cara yekemîn di sedsala 4-an B.Z de, di xebata bi navê Anabasîs (Vegera Hezaran) de ku ji hêla Ksenofon ve hatî nivîsandin, ew behsa mirovên şervan "Karduchoi" dike ku li herêma Cizîrê nûjen dijîn.[9][10] Bi vê agahiyê, Corduene an Karduya wekî devera proto-Kurd û bav û kalên Kurd hat pejirandin û ev nêrîn ji hêla hin lêgerînên akademîk ve hate piştgirî kirin.[10][11][12][13][14][15] Wekî din, Vladîmîr Mînorskî diyar kir ku Romayî û Yewnanî ji bo Kurdên ku li livingranê dijîn ji wan re "Cyrtii" digotin û ku ew wateya wan Kurdên li rojavayê Çiyayên Zagrosê ku navê herêmê ji bo cara yekê tê bikar anîn.[16]

Zimanê kurdî

biguhêre

Zanîna rewşa heyî ya di derbarê kurdî de, bi qasî neheqî, li sînorên nêzîkê deverên ku axaftvanên devokên Kurdî yên hevdem pêk tê, destûr dide. Kurdî zimanek e ku ji malbata zimanê Hindo-Ewropî yê şaxê Îranî yê Rojavayî ye. Ew bi gelemperî di nav zimanên Îranî yên bakurê rojava de tête celeb kirin.[17] Ludwig Paul encam da ku Kurdî bi eslê xwe bakûrê rojavayê Îranî ye,[5] lê diyar kir ku ew gelek taybetmendiyên bi zimanên Îranî yên başûr-rojavayî re, wek Farisî, ji ber têkiliyên dirêj û fireh ên dîrokî parve kirin.[18]

Etnogênez

biguhêre
 
Nexşe nîşanî serdestên Kardox û Adiabene di sedsalên dawî BC. Xeta şîn rêwîtiya û vekişîna bi hezaran kesî ji Kardox di 401 B.Z.

Gotina Kurdî di sedsala 16an de ji hêla Şerefxan ve ji bo neteweyê hate bikar anîn, ku çar komên eşîrî, Kurmanç, Lur, Kelhor û Goran jî di nav de hebûn, her yek bi zaravayek an cûdahiya zimanî diaxivin. Paul (2008) destnîşan dike ku Kurd xwedî etnogênezayek nû ne wek grûpek hevgirtî ya Bakurê-îranî, ji ber ku ji van çar koman niha sê ji wan dikarin wek nasnameyên komên ku bi qasî parçeyî wan wekî Kurd binav bikin nas bikin, dema ku Lur komek kurd e û di rastiyê de başûrê rojavayê Îranê ye, ne Bakurê Iran e. Ew ji malbata zimanî re girêdayî ye. Paul wiha jî dide zanîn ku, nivîsên yekem ên bi eşkereyî bi kurdî hatine nivîsîn di heman heyamê de ne.[18]

Komên destpêkê

biguhêre

Tête bawer kirin ku gelê Kurd bi eslê xwe heterojen e, di nav de Lolo,[19] Gutî,[19] Cyrtii,[20]Carduchî,[21][22] li pey hev, hin eşîrên berê an komên etnîkî[23] bihevre dike. Di nav komên pêşgotinên cihêreng ên ku dibe ku ji bo etnogjeneza Kurdî de bibe alîkar, wê hiştiye ku Kurd wek axaftvanek ji zimanekî îranî yê bakur-rojavayî (ango kurdî) derkevin.[24][25] Akademîsyenên sedsala 19an ên wekî George Rawlinson Carduya û Kardukhi bi Kurdên nûjen re têkildar bûn, difikirin ku Carduchi wekheviya leksik a kevn a "Kurdistan" e.[26][27] This ev nêrîn Corduene wekî proto-kurdî [28] an wekhevî ya îro ya Kurdistanê qebûl kir, û ji hêla çavkaniyên akademîk yên nû ve jî piştgirî bû.[28][29][30] Gelek navên vî navî hene, lê -kh bi tewangî ve tewanga bi latînî dijwar e, loma ew îhtîmal e ku—kh ’li dawiya Kardukh (Karduk) ji paşpirtika pirjimar di zimanê ermenî de bê. Isdîayek heye ku cardin bi zimanek Îranî diaxivin.[31] Bi gelemperî, baweriya Medan ji bo etnografiya kurdî (û Baloçan) destpêkek e. Vê baweriyê xweziya xwe wekî çîrokek dîrokî di nav Kurdan de di sedsala 20an de dît, da ku her çend hin pisporan jê bawer bike xelet be jî, destnîşankirina kurdan wekî Medan naha bûye rewşek hevbeş di têgihîştina niştimanî ya Kurd de.

Çîrokên jêdera kurdan

biguhêre
 
Bûyera Nûh heya serê çîya de

Gelek efsaneyên ku detayên orîjînala Kurdan tine hene. Yek ji wan li gorî baweriya Cihûyan;

"Rastiya ku Kurd ji xulamên genimê Siltan Silêman têne derxistin. Li gorî baweriyê, şah Silêman şand Ewropayê da ku pêncsed rûkulên wî yên bedew ji bo hearema xwe bîne. Lêbelê, wan bihîst ku Siltan Silêman mirî bû heya ku Cîna xweş dît û vegeriya Îsraêl. Cîn di çiyayên Zagros de bi cîh bûn, û bi jinên ku wan anîn re zewicandin û wan zarokên di cîhana bedewî û hêz û hêza ku di cîhanê de bêhempa ne, li dûv hev, ku dûv re zarokên ku ji wan re dibêjin Kurd ".[32][33][34][35][36][37][38]

Yek ji wan jî helbestên di Şahname de ji hêla Firdewsî ve qasî hezar sal berî niha hebûn. Li gorî vegotinên Firdewsî;

"Demek hukumdarek zordar hebû bi navê Azdehhak. Du serîkên mezin li ser milên vî padîşahê hov xuya bû. Bijîşk nikaribûn wan hilweşînin û neçar bûn. Wê hingê Bijîşk neçar bûn ku êşa xwe ji wan re bikin da ku her roj bi wan mêjiyên her du kesan re bidin. Vê wateyê ku ji bo demek dirêj ve, mirovan dest bi veşartinê di nav kûrahiyên golan de kirin, û wan dest bi veşartina kûrahiyê li ser çem kirin. Kesên ku ji kuştina padîşah nerazî nebûn. Li dora wî yek bûn. Yên ku li çiyan digeriyan da ku dest ji zordestiyê berdin wî tevlî bûn. Azdehhak û malbata wî hatin xilas kirin. Kawa hate hilbijartin ji bo padîşahê nû û şagirtên wî destpêka gelê Kurd pêk anîn. " [39][40]

Di pirtûka rêwîtiya Ewliya Çelebî ya di serdema Osmanîyan de jî, di derbarê zayîna Kurdan de çîrokek heye. Ewliya Çelebî diyar dike ku wî ev efsane ji dîroknasê Ermenî Migdisî fêr kir:

"Li gorî dîroknasê Migdîsî, yekem bajarê ku piştî Bûyera Nûh hate avakirin bajaroka Cudî bû, li pey kelehên Şingal û Farqîn. Bajarê Cudî ji hêla Melîk Kurdî, pêxemberê Nûh bû, ku ji 600 sal kêm jiyaye û bi dirêjahî û dirêjiya Kurdistanê ve çû. Gava ku ew hat Farqîn, ew ji avhewa hez kir û li wir bi cîh bû, azadîxwazek mezin ji wî re çêbû. Yan zimanên xwe bi serbixwe ji Hebrewbranî diaxivîn. Wan hîn jî ne Hebrewbranî û ne Erebî, Farisî, Darî an Pahlavi, hîn jî zimanê Kurdî. Zimanê Kurdî, ji dayik û axaftin û niha li Kurdistanê tê bikar anîn, navê xwe ji Melîk Kurdî re ji pêxember Nûh re deynin. "[41]

Binêre

biguhêre

Çavkanî

biguhêre
  1. ^ Kar-daKI-ka 21st ce. B.C.E. Karda Land of Valiant Mountain People Central Zagros East Terminological Analysis
  2. ^ Reynolds, G. S. "A Reflection on Two Qurʾānic Words (Iblīs and Jūdī), with Attention to the Theories of A. Mingana". Journal of the American Oriental Society 124 (4 October–December 2004): 683, 684, 687.
  3. ^ Safrastian, Kurds and Kurdistan, The Harvill Press, 1948, s. 16 and s. 31.
  4. ^ Martin van Bruinessen, "The ethnic identity of the Kurds", in: Ethnic groups in the Republic of Turkey, compiled and edited by Peter Alford Andrews with Rüdiger Benninghaus Wiesbaden: Dr. Ludwich Reichert, 1989, s. 613–21
  5. ^ a b Paul, Ludwig (2008). "Kurdish language I. History of the Kurdish language". In Yarshater, Ehsan (ed.). Encyclopædia Iranica. London and New York: Routledge.
  6. ^ Hakan Ozoglu, Kurdish notables and the Ottoman State, 2004, SUNY Press, 186 s., ISBN 0-7914-5993-4 s.23
  7. ^ G. S. Reynolds, A Reflection on Two Qurʾānic Words (Iblīs and Jūdī), with Attention to the Theories of A. Mingana, Journal of the American Oriental Society, böl. 124, No. 4 (October –December , 2004), s. 675–689. (bkz. s.683, 684 & 687)
  8. ^ Ilya Gershevitch, William Bayne Fisher, The Cambridge History of Iran: The Median and Achamenian Periods, 964 s., Cambridge University Press, 1985, ISBN 0-521-20091-1,  ISBN 978-0-521-20091-2
  9. ^ Ksenofon, Anabasis s. 259, 263, 265
  10. ^ a b Revue des études arméniennes, böl.21, 1988-1989, s.281, By Société des études armeniennes, Fundação Calouste Gulbenkian, Published by Imprimerie nationale, P. Geuthner, 1989.
  11. ^ N. Maxoudian, "Early Armenia as an Empire: The Career of Tigranes III, 95–55 BC", Journal of the Royal Central Asian Society, Vol. 39, Issue 2, April 1952, s. 156–63.
  12. ^ A.D. Lee, The Role of Hostages in Roman Diplomacy with Sasanian Persia, Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte, bök. 40, No. 3 (1991), s. 366–74 (bkz.s. 371)
  13. ^ Rawlinson, George, The Seven Great Monarchies of the Ancient Eastern World, Böl. 7, 1871.
  14. ^ Grässe, J. G. Th. (1909) [1861]. Orbis latinus; oder, Verzeichnis der wichtigsten lateinischen orts- und ländernamen (Almanca) (2nd bas.). Berlin: Schmidt. OCLC 1301238.
  15. ^ Kurds. The Columbia Encyclopedia, Sixth Edition. 2001-07
  16. ^ V.Minorsky, Kürtler ve Kürdistan, Doz yayınları s.45
  17. ^ Gernot Windfuhr, ed., 2009. The Iranian Languages. Routledge.
  18. ^ a b Ludwig Paul "HISTORY OF THE KURDISH LANGUAGE", Encyclopedia Iranica (2008)
  19. ^ a b Thomas Bois, The Kurds, 159 s., 1966. (bkz s.10)
  20. ^ Encyclopedia Iranica, "Carduchi" by M. Dandamayev
  21. ^ Ilya Gershevitch, William Bayne Fisher, The Cambridge History of Iran: The Median and Achamenian Periods, 964 pp., Cambridge University Press, 1985, ISBN 0-521-20091-1 ISBN 978-0-521-20091-2
  22. ^ David McDowall, A modern history of the Kurds, 515 pp., I.B.Tauris, 2004, ISBN 1-85043-416-6, ISBN 978-1-85043-416-0
  23. ^ Excerpt 1: Bois, Th.; Minorsky, V.; Bois, Th.; Bois, Th.; MacKenzie, D. N.; Bois, Th. "Kurds, Kurdistan." Encyclopaedia of Islam. Edited by: P. Bearman , Th. Bianquis , C. E. Bosworth , E. van Donzel and W. P. Heinrichs. Brill, 2009. Brill Online
  24. ^ Izady, Mehrdad R (1992). The Kurds: A concise handbook. s. 74. ISBN 978-0-8448-1727-9
  25. ^ M. Van Bruinessen, Agha, Shaikh and State, 373 s., Zed Books, 1992. s.122
  26. ^ According to J.P. Mallory, the original Gutians precede the arrival of Indo-Iranian peoples (of which the Kurds are one) by some 1500 years.Mallory, J.P. (1989), In Search of the Indo-Europeans: Language, Archaeology, and Myth, London: Thames & Hudson
  27. ^ A.D. Lee, The Role of Hostages in Roman Diplomacy with Sasanian Persia, Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte, Böl. 40, No. 3 (1991), s. 366-374 (bkz s.371)
  28. ^ a b J. G. Th. Grässe (1909) [1861]. "Gordyene". Orbis latinus; oder, Verzeichnis der wichtigsten lateinischen orts- und ländernamen (in German) (2nd ed.). Berlin: Schmidt. OCLC 1301238 http://www.columbia.edu/acis/ets/Graesse/orblatg.html#Gordyene
  29. ^ Rawlinson, George, The Seven Great Monarchies Of The Ancient Eastern World, Vol 7, 1871. (copy at Project Gutenberg)
  30. ^ Kurds. The Columbia Encyclopedia, Sixth Edition. 2001-07
  31. ^ M. Chahin, Before the Greeks, p. 109, James Clarke & Co., 1996, ISBN 0-7188-2950-6
  32. ^ Kahn, M. (1980). Children of the Jinn: in Search of the Kurds and their Country. Michigan: Seaview Books, pp. xi.
  33. ^ Zorab Aloian. "The Kurds in Ottoman Hungary Girêdana arşîvê 2016-03-12 li ser Wayback Machine". Transoxiana: Journal Libre de Estudios Orientales. Buenos Aires: Universidad del Salvador (en). December 9, 2004
  34. ^ Baron Patrick Balfour Kinross, Within the Taurus: a journey in Asiatic Turkey, 1970, s,191 bkz s. 89
  35. ^ George Smith, The Cornhill Magazine, böl.167, 1954, s. 228
  36. ^ Peter Schäfer, Catherine Hezser, The Talmud Yerushalmi and Graeco-Roman Culture, böl.3, Mohr Siebeck, 2002 – 486 sayfaları, s. 80
  37. ^ Adolf Büchler, Studies in Jewish history, Oxford University Press, 1956, s.279 , s. 84
  38. ^ Israel Abrahams, Adolf Büchler, The Foundations of Jewish life: three studies, Arno Press, 1973, s.512 , s . 84
  39. ^ Masudi. Les Prairies d’Or. Trans. Barbier de Meynard and Pavet de Courteille, böl.9 . Paris: La Société Asiatique, 1861.
  40. ^ Özoglu, H. (2004). Kurdish Notables and the Ottoman State: Evolving Identities, Competing Loyalties, and Shifting Boundaries. Albany: State University of New York Press, s. 30.
  41. ^ Van Bruinessen, M. (2000). Kurdistan in the 16th and 17th centuries, as reflected in Evliya Çelebi’s Seyahatname. The Journal of Kurdish Studies, 3.1:1-11.
Ji "https://ku.wikipedia.org/w/index.php?title=Jêdera_kurdan&oldid=1730807" hatiye standin.