Sirûda Serxwebûnê

Sirûda Serxwebûnê (bi tirkî: İstiklâl Marşı) ji 12ê adara 1921ê vir ve sirûda neteweyî ya Komara Tirkiyeyê û Komara Tirk a Bakurê Kîprosê e ku li gorî dada navneteweyî nayê pejirandin. Beriya yekbûna bi Komara Tirkiyê re di sala 1939an de, Sirûda Serxwebûnê di heman demê de sirûda neteweyî ya Dewleta Xetayê, parêzgeha Xetayê ya îroyîn bû. Nivîsar ji aliyê helbestvan Mehmet Akif Ersoy ve hatiye nivîsandin, muzîk jî ji aliyê Osman Zekî Üngör ve tê . Nivîs û muzîka Sirûda Serxwebûnê di pêşbirkekê de hatin hilbijartin. Edgar Manasê ku bi eslê xwe ermenî bû, guhertoya orkestrayê ya sirûdê rê rast kir.

Sirûda Serxwebûnê İstiklâl Marşı
Sirûda neteweyî
Sirûd:
Dewlet	Tirkiye, Bakurê Kîprosê, Dewleta Xetayê
Ziman	Tirkî
Awazçêker	Osman Zeki Üngör
Dema weşandinê	1921
biguhêre - Wîkîdaneyê biguhêre

Dîrok

Sirûda Serxwebûnê di 12ê adara 1921ê de wek sirûda neteweyî hat destnîşankirin. Berê pêşbirkek ji bo dîtina çareseriya herî baş ji bo sirûda neteweyî hatibû lidarxistin. Helbestvan Mehmet Akif Ersoy nivîsê nivîsiye.24 bestekar beşdarî pêşbirka din a hilbijartina muzîkê bûn û tê de awaza Ali Rıfat Çağatay bi ser ket.Piştî 8 salan awazeke cuda hate hilbijartin û ji wê demê ve sirûd bi kompozîsyona rêvebirê Orkestraya senfoni ya serokatiya Zeki Üngör ve tê stranandin.

Tenê du beşên pêşîn wek sirûd têne stranandin.

Nivîsar

Nivîsara Sirûda Serxwebûnê bi tîpên erebî

Nivîsara resen bi tirkî

İstiklâl Marşı (Sirûda Serxwebûnê)

Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak; Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak. O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak; O benimdir, o benim milletimindir ancak. Çatma, kurban olayım çehreni ey nazlı hilal! Kahraman ırkıma bir gül! Ne bu şiddet bu celal? Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal, Hakkıdır, Hak’ka tapan, milletimin istiklal! Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım. Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım; Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner aşarım; Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım. Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar, Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var. Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar. “Medeniyet!” dediğin tek dişi kalmış canavar? Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın! Siper et gövdeni, dursun bu hayasızca akın. Doğacaktır sana vaadettiği günler Hak’kın; Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın.

Bastığın yerleri “toprak” diyerek geçme, tanı! Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı. Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır atanı; Verme, dünyaları alsan da bu cennet vatanı. Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda? Şüheda fışkıracak, toprağı sıksan şüheda! Canı, cananı, bütün varımı alsın da Hüda, Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda. Ruhumun senden ilahi, şudur ancak emeli; Değmesin mabedimin göğsüne na-mahrem eli! Bu ezanlar ki şahadetleri dinin temeli, Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli O zaman vecdile bin secde eder varsa taşım; Her cerihamdan, ilahi, boşanıp kanlı yaşım, Fışkırır ruh-i mücerret gibi yerden naşım; O zaman yükselerek arşa değer belki başım! Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal; Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal! Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlal. Hakkıdır, hür yaşamış bayrağımın hürriyet; Hakkıdır, Hak’ka tapan milletimin istiklal!