Mêrdîn
Mêrdîn (bi tirkî: Mardin) bajarekî Bakurê Kurdistanê ku îro dikeve Komara Tirkiyeyê. Bajarê Mêrdînê ji başûrê xwe ve bi Rojavayê Kurdistanê, ji rojhilatê xwe ve bi Sêrt û Şirnexê, ji bakurê xwe ve bi Amedê û ji rojavayê xwe ve jî bi Rihayê hatiye pêçan. Hejmara niştecihên wê 796.591 kese. Qezayê bi ser ve ev in: Qoser, Artuklu, Nisêbîn, Midyad, Mehsert, Dêrika Çiyayê Mazî, Şemrex, Kerboran, Stewr û Rişmil.
| Mêrdîn Mardin | |
Bajarê Mêrdînê
| |
| Navçe | |
| Welat | Bakurê Kurdistanê |
|---|---|
| Dûgel | Tirkiye |
| Parêzgeh | Mêrdîn (parêzgeh) |
| Serbajar | Mêrdîn |
| Hejmara nahiyan | 2 nahiye |
| Hejmara bajarokan | 4 bajarok |
| Hejmara gundan | 61 gund |
| Gelhe (2015) | 156.660[1] kes |
| Rûerd | 969 km2 |
| Berbelavî | 134,2 kes/km2 |
| Bajarê navendî | |
| Gelhe (2015) | 156.660 kes |
| Koordînat | 37°18′45″Bk 40°44′06″Rh / 37.31250°Bk 40.73500°Rh |
| Bilindayî | 950-1120 m |
| Koda postayê | 47xxx |
| Koda telefonê | (+90) 482 |
|
Nexşeya cihan Tirkiye
  Mêrdîn | |
|
Nexşeya navçeyan
 | |
Biguherîne
Di dema persan de navê bajêr "Marde" bû. Di dema Bîzansiyan de jî "Mardîa" bû. Ereban jî navê herêmê kiriye "Mardîn" . Suryanîiyan (aramîyan) ji bajêr re gotiye "Marde" (kela). Nav bi kurdî Mêrdîn e.
DîrokBiguherîne
Mêrdînê, Mardon, Mirde an ku Marde yek ji navdartirîn û kevintirîn bajarê Mezopotamyayê ye. Bajar li ser çiyakî ava bûye. Keleha wê ya kevn, hemû rêyên bajêr bi xwe ve girê dide. "Mîrê Kelahan" hatiye gotin ji Keleha Mêrdînê re. Di dîrokê de gelek qralan xwestiye wê têxe destê xwe, lê Keleha Mêrdînê rê nedaye wan. Bajar li başûrê kelehê ava bûye. Xanî li du yên din, bi hevûdu ve hatine girêdan. Kevirên wan yê sipî û zer ji bo avakirinê hatine peyde kirin. Bajar, bi ava xwe ya hênik û xwezaya xwe ya balkêş bi navdar e. Bakurê wê cihê bexçe û bostana ye.
Di dîrokê de ji bo bidestxistina bajêr şerên giran çêbûne. Berî çêbûna Mesîh, aramiyan û farisan şerên giran kirine. Demekê Romê li vir mane. Bi hatina îslamiyetê, di dema Omerê kurê Xettap de, hatine bi ser bajêr ve, bajar kontrol kirine. Kurdan di dema Merwaniyan de bajar bi baştirîn şêwe îdare kiriye. Piştre Artukî li vir bi cî bûne. Bajar, bi aqilmendiya Idrîsê Bedlîsî, di dema Selîmxanê kurê Sultan Beyazit de ketiye kontrola Osmanliyan.
Kronolojiya bajêrBiguherîne
Berî Zayînê:
- 2000 - 1243, dema Huriyan û Mîtaniyan
- 1243 - 612, dema Suryanîiyan (aramîyan)
- 608 - 550, dema Medan
- 550 - 312, dema Persan
- 331 - 312, dema Mekodonîyan
Piştî Zayînê:
- 197 - 395, dema Romayiyan
- 395 - 640, dema Bîzansiyan
- 640, dema Ereban
- 1202, dema Eyûbiyan
- 1515, dema Osmaniyan
- 1847, serhildana Bedirxanan
ErdnîgarîBiguherîne
Cihê erdnîgarî û sînorên bajêrBiguherîne
Bajar di nav parelelên 36° 54´ û 37° 47´ bakûr û merîdyenên 39° 55´ û 42° 41´ rojhilat de ye. Sînorên bajêr li bakûr bi Amedê û Êlihê ve, li rojava bi Rihayê ve, li başûr bi Qamişloyê û Amûdê ve û li rojhilat jî bi Culemêrg û Şirnexê ve tê girêdan.
Taybetiyên erda bajêrBiguherîne
Erda herêmê % 52,6 ji çiyan, % 24,6 ji deştan û % 22,8 jî ji platoyan pêk tê. Erda wê 177.200 metre kare ye. Li herêmê genim, ceh, nîsk, nok, pembo, garis û tirî tên çandin
AvhewaBiguherîne
Li başûrê herêmê avhewayeke çolî heye, ji lew re jî havînan pir germ û zuha, zivistanan jî sar û li hinek deveran jî hênik derbas dibe. Dîmenek ji Midyadê.
|
Germahî û barîna nîvekî ya mehane ji bo Mêrdînê (1975-2010)
Çavkanî: www.dmi.gov.tr
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Çiyayên herêmêBiguherîne
Çiyayê bilind yê herêmê Cûdî ye (2.114 m). Alam (1.041 m), Ziyaret (1.160 m) û Dibek(1.231 m), Tûrcel û Pozê Bîra.
Deşt, zozan û gelîBiguherîne
Deştên Tilermen Qoser, Merdîn û Nisêbînê. Her sê deşt bi hevre girêdayî û di geliya çemê Xabûrê de ne. Dirêjbûna deştan 35 km û firehbûna wan jî 20 km ye.
Çem û GolBiguherîne
Çemê herî mezin ku di nav sînorên bajêr de diherike Çemê Dîcle ye. Buxur, Zergan,Ava Spî, Reşan, Çaçan û Gumuş jî çemên din yên herêmê ne. Gol li herêmê tune ne. Tenê li ser çemê Buxurê ji ber bendava Buxurê golek sûnî çêbûye.
Babetên heywananBiguherîne
Herêm ji alî heywanan ve ne dewlemend e, rovî, kîvroşk û balindeyên kovî kewokê teqle ê Mêrdîn di cîhanêde deng dane.Jî sedî pêncî mirovê Mêrdîn Kewoka xwedi dike.Kewêgozel u kevêsusik cihekî girîng digrin di zinarê Mêrdînde.Her cureyê şahlil û bilbila li ser kelaya Mêrdin hene.Di sala 1998 de keftarik ji alyê neçîrwanên Merdinde hate dîtin û kuştin.Li Dêrka cayêmazî cureyekê teyrêbaz heye ku li cîhanêde tenê li cîyayê Dêrikê turcelê pêde dibi.
Biguherîne
- Mêrdîn (navend) (bi tirkî, Mardin), 172.912
- Kerboran (Dargeçit), 27.722
- Dêrika Çiyayê Mazî (Derik), 62.175
- Qoser (Kızıltepe), 237.694
- Şemrex (Mazıdag), 33.930
- Midyad (Midyat), 105.952
- Nisêbîn (Nusaybin), 113.594
- Mehsert, (Ömerli) 14.485
- Stewr (Savur), 28.127
- Rişmil (Yeşilli), 16.652
- Artuklu, 156.660
Tevahî hejmare herêmê (tevî gundan)796.591.
AborîBiguherîne
BinerdBiguherîne
Li herêmê fosfat, çîmento û malzemên ji bo tûxla û kiremîdan ji bin erdê dertên.
Cihên turîstîk, dîrokî û gerêBiguherîne
Bajar ji ali xwezayê ve ne pir dewlemend e. Tenê şelala çaxçax ji alî gel ve wek ciyêk seyranê tê bikaranîn. Kela Mêrdînê, mizgeftên bajêr, dêr û dêrên herêmê jî ji alî gel û turîstan ve tên serîlêdan kirin.
Germavên Kerboranê, germav (gurmî av) carna 40° germ dibe û ji bo nexweşiyên çerm û romatizma yê baş e.
- Gundê Dara
Çand û hunerBiguherîne
Ol û civakBiguherîne
Mêrdîn ji alî ol û civakê ve bajarekî mozaîk e. Piraniya gelheyê ji misilmanan pêk tê, lê li herêmê xiristiyan û êzidî jî hene. Misilman ji mezhebên henêfî û şafiyan pêk tê. Civaka herêmê jî ji kurdan, ereban, suryaniyan û ermeniyan pêk tê. Bajarê Mêrdîn bi pirçandîbûna xwe tê nasîn. Li wir ereb, kurd, suryanî û ermenî hene. Dêra Zehferanê di sedsala 11. pêve navendî ji petrikên suryaniyan re kiriye. Ji bilî wê, dêrek din bi navê Şehîde Şimûnî heye. Li başurê bajêr dêra Mar Mîxayêl Nasik, û ya Mar Bitris hatine avakirin. Li taxa Şemsiye, dêra Meryema ji Erdemê, pir bedew hatiye lêkirin. Dêrên din ev in: Mar Banham, Mar Tuma, Meryem, Mar Afram, Mar Osyo, Şehit Hurmiz...
Bajarê ziman û ol û çandên cewaz Mêrdînê, ji bo ku cihê xwe di programa Unescoyê ya Mîrasa Cîhanê de bigire, serî li Unescoyê hatibû dayîn. Unescoyê, piştî lêkolînên xwe serîlêdan pejirand. Mêrdînê wek berendam kete rêza cihên parastinê. Piştî ku berendamtî hate pejirandin, belediya bajêr ji bo rêlêgirtina avahiyên bê plan programek ji xwe re çêkir.
Xwarinên herêmêBiguherîne
Li herêmê savar û xwarinên ji savarê bêhtir tên xwarin, wekî savara bi darçîn û bacanreşkê. Seleteya hinaran, şorbeya mast, ecîn û kutilkên dagirtî (basmavat, li herêmê ji yên di nav rûn û hêkan de sorkirî re dibêjin "irok"). Rişte û kibe (hûr û rodîiyên dagirtî) jî ji alî gel ve tê xwarin. Wekî din mirîşka bi gijnîjê birajtî, sembîsek (lehmacunê sergirtî), beloh (xwarineke weke qisirê ye), serûpê û hûrê hîşandî jî di nav xwarinên deverê de ne. Li ber xwarinan, dew tê vexwarin. Li herêmê qehweya tal (mirra) jî xwedî cihekî taybet e.
- Arxavk
- Biraşka goştê kişandî ya Mêrdînê
- Boranîka siyaleyê
- Darûziyafe
- Deverûn
- Ecîn
- Keledoşiya masiyê
- Kilora şilavkî
- Kuftetirş
- Kutilka bacanreşkê
- Kutilka dîlanê
- Meftuneya bacanê
- Muhamere
- Mêlak bi savarê
- Parxana Mêrdînê
- Qeyxaneya Mêrdînê
- Sembîsek
- Sênîkufte
Kincên heremêBiguherîne
Keçên ciwan kefiyên rengîn, yên pîr jî yê spî didin serê xwe. Li hinek deveran wekî li Dêrikê jin kitanên dirêj didin serê xwe. Fîstan herî pir li herêmê tê li xwe kirin. Goreyên ji hirî û lastîkên reş di lingan de hene. Xemilandineke taybetî jî li herêmê "deq" e. Jin deqên şîn li ser rû yan jî destê xwe dikin. Şalwar û entariyên spî û dirêj cilên zilaman yên herêmî ne. Îşlik û êlegên bê yaxe di ser şalwar de tê li xwe kirin. Di serê zilaman de "egal" an jî "çefî" heye. Şewqe jî carinan tê bikaranîn. Qondere di lingan de heye.
Biguherîne
| Hêjmar | Mirov[2] | Pîşe |
|---|---|---|
| 1 | Adnan Koç | Hunermend |
| 2 | Ahmet Türk | Siyasetmedar |
| 3 | Altan Tan | Siyasetmedar |
| 4 | Aziz Sancar | Xwedî Xelata Nobelê |
| 5 | Berdan Mardini | Hunermend |
| 6 | Brader | Hunermend |
| 7 | Cegerxwîn | Nivîskar |
| 8 | Ciwan Haco | Hunermend |
| 9 | Çağlar Sayın | Lîstikvan |
| 10 | Emel Sayın | Hunermend |
| 11 | Febyo Taşel | Hunermend |
| 12 | Feiruz | Hunermend |
| 13 | Furkan Kızılay | Lîstikvan |
| 14 | Halit Bilgiç | Hunermend |
| 15 | Mithat Sancar | Siyasetmedar |
| 16 | Melih Selçuk | Lîstikvan |
| 17 | Meltem Miraloğlu | Lîstikvan |
| 18 | Murat Yıldırım | Lîstikvan |
| 19 | Musa Anter | Siyasetmedar |
| 20 | Orhan Miroğlu | Siyasetmedar |
| 21 | Osman Xunav | Lîstikvan |
| 22 | Rojîn | Hunermend |
| 23 | Serap Koç | Modavan |
| 24 | Sermiyan Midyat | Hunermend |
| 25 | Sinan Dağ | Lîstikvan |
| 26 | Sultan Kösen | Mirovê herî dirêj li Dinê |
| 27 | Şêx Mûsê Ezûlî | Alim |
| 28 | Yekbûn | Hunermend |
ÇavkanîBiguherîne
- ↑ "Mardin Nüfusu 2015". Nufusu.com. Retrieved 22 hezîran 2016. Check date values in:
|accessdate=(help) - ↑ http://m.medeniyetlerbesigimardin.tr.gg/Mardinli--Ue-nl.ue.ler.htm
BîblîografîBiguherîne
- Jean-Baptiste TAVERNIER (1692), Les six voyages, I:187
- Carsten NIEBUHR (1778), Reisebeschreibung, Copenhagen, II:391-8
- Pietro della VALLE (1843), Viaggi, Brighton, I:515
- Albert SOCIN (1904), Der Arabische Dialekt von Mōsul und Märdīn, Leipzig.
- Hugo MAKAS (1926), Kurdische Texte im Kurmanji-Dialekte aus der Gegend von Mardin. Petersburg-Leningrad.
- Hasan SHUMAYSANI (1987), Madinat Mardin min al-fath al-'arabi ila sanat 1515. Bayrūt: 'Ālam al-kutub.
- Otto JASTROW (1969), Arabische Textproben aus Mardin und Asex, in "Zeitschrift der Deutschen Morgenländischen Gesellschaft" (ZDMG) 119 : 29-59.
- Hans-Jürgen SASSE (1971), Linguistische Analyse des Arabischen Dialekts der Mhallamīye in der Provinz Mardin (Südossttürkei), Berlin.
- V. MINORSKY (1991), Mārdīn, in "The Encyclopaedia of Islam". Leiden: E. J. Brill.
- Otto JASTROW (1992), Lehrbuch der Turoyo-Sprache in "Semitica Viva – Series Didactica", Wiesbaden : Otto Harrassowitz.
- Ayliffe, Rosie, et al. (2000) The Rough Guide to Turkey. London: Rough Guides.
- Michaela WITTICH (2001), Der arabische Dialekt von Azex, Wiesbaden: Harrassowitz.
- George GRIGORE. L'arabe parlé à Mardin. Monographie d'un parler arabe périphérique. Bucharest: Editura Universitatii din Bucuresti, ISBN (13) 978-973-737-249-9