Personalîzm
Personalîzm bizaveke wêjeyî ye.
Personalîzm bizaveke îdealîst û dînî ye. Li gorî wê kesayetiya mirovan di saziya gerdûnî de ya herî bilind û herî rastîn e. Têgeha personalîzmê pêşî ji aliyê Brenson Alcot û Renouvier hatiye bikaranîn. Personalîzm li ser kevneşopiya gotina Descartes a: “Difikirim naxwe ez heme(cogito ergo sum)!” cî digire. Damezreka serekîn a personalîzmê em dikarin wiha kurte bikin: Ji ber taybetiyên serekîn ên; kesayet, hiş, daraza xwe bi azad diyar kirin, baldana armancan, di ber herîkîna demê de domandina nasnameya xweser û girêdana nerxan hemû vehûnên rastînê pêk tîne. Personalîzm, civakê kesayetiya takekesan bi yekun dihijmêre û ji dewsa guhartina cîhanê guhartina kesayetiyê dipejirîne.
Hinek nivîskarên ku bi vê cûreyê berhem nivîsandine ev in;
biguhêreGottfried Wilhelm Leibniz, George Berkeley, Emmanuel Mounier, Brenson Alcot, Renouvier, P. B. Bowne, R. T. Flewelling, E. S. Brightman, G. W. Howison, M. W. Calkins, A. K. Knudson
Ev gotara têkildarî wêjeyê şitlekê ye. Heke tu bixwazî berfireh bikî pê li biguhêre bike. (Çawa?) |