Salih: Cudahiya di navbera guhartoyan de

Content deleted Content added
WîkîBot (gotûbêj | beşdarî)
B Bot: Otomatîk nivîs guherandin: (-îy(a|an|ê|ên) +iy\1 )
WîkîBot (gotûbêj | beşdarî)
B îy → iy
Rêz 4:
 
 
Di Navbera bajarê Medînê û Şamê cîhek nav El-Hicr hebû. Pirr salan pêşta wê derê gellê Tamud dijîyadijiya. Li bajarê El-Hicr baxçên pir mezin û berdan û çêregehê bêdawî hêşin hebûn. Gellê Tamud li vira mal û qesr çê kirî bû. Ewna hemû li dewlemendiyê da dijiyan û gellekî dilgeş bûn.
 
Pirr sal hatin û çûn. Gav bi gav ewna li ser riya rast derketin. Herî li Xwedê bawer nedikirin û ji Wîna ra secde jî nedikirin. Di Şuna Xwedê da ji xwe ra pût ji keviran çê kirî bûn û ji wana ra dia dikirin. Wana pirr zû tune bûna gellê Ad bîr kirî bûn. Roja Qiyametê, ku di wextê hemû mîrov du mirinê li ber Xwedê kom dibin û çi kirine û çi nekirine tê rastê, qe nedahat bîra wan. Zemanê xwe bi tiştê nebaþ derbaz dikirin, ku bila neyên ser fikrên rast û baş.
Rêz 20:
Lêbelê wana Hz. Salîh guhdarî nekir û zû li wê derê dûr ketin. Mîrovên bêîman wî rojê şuva bi tev mîrovên, ku yê dû pêxamber diçûn henekên xwe dikirin û wana ra xerew didan. Waqas pê wana keniyan û yariyên xwe kirin ku, demekî şûva hê sebra misilmanan nema û pevçûn derket. Ji hinek misilmanan tedayî bîle kirin:" Hûn bi rastî bawer dikin ku, Salîh pêxamberê Xwedê ye?" Lêbelê mîrovên misilman jî tim û tim hakana digotin:" Belê, ew însanekî pirr hêjaye û Pêxamberê Xwedê ye." Yê bêîman jî va bersiva didan:" Em tiştên, ku hûn bawer dikin, bawer nakin. Hûn derewan dikin."
 
Lêbelê Hz. Salîh qe ji gahuran neditirsîyaneditirsiya. Kuderê bervî mîrovekî dahat hema ew dawetê ola rast dikir û wîna ra nesîhet dikir.
" Ew mêrika, ku dibêjî ku ez pêxamberim, pirr tiþtên ecêp dibêjî. Însan çer dikanî du mirinê dîsa xweş bibe? Va caran mimkûn e? Du mirinê em qaşo dîsa ra dibin û terin ber dadihgeha Xwedê. Vana derewan bêtir tiştekî din nînin. Mîrov tenê carekî tê ser dinê û gava miriya hemû tişt diqedê. Hinek mîrovên nav me da dû wî terin. Raste, Salîh belê mîrovekî baş bû, lêbelê tiştên ku niha ji me ra dibêjî, mîrovekî baqil nikanî bawer bike."
 
Rêz 30:
Hz. Salîh biheyecan ra bû pê û bi lez gellê xwe dor xwe kom kir û ji wana ra fermana Xwedê xeber da. Piştvanên wî hema bi dilgeşîkik mezin ji Xwedê ra şûkir kirin, lêbelê gahur jî aha pirs kirin:" Vana gotinên vala ne. Mîrov ku derê delaxekî hakana, ku yê tik tenê dikanî hemû ava bajarekî vebuxe û serda jî bêdawî şîr dide, bibînî?"
 
Ser soza Xwedê hemû bajar ket tejxelê û kesek nedixwest ku hê bêtir ser vî mucîza bisekinî. Hema wî rojê hemû ser çiyê kom bûn. Jinên bajêr, bi destê zarokên xwe girtî buûn û hêdî hêdî heldikşiyan ser çîyêçiyê. Hinek jin biroş tev xwe hanî bûn, ku dibe ku bi rastî jî delaxek tê.
Gava gellê Tamud biheyecan û bênefes ser mucîza Xwedê disekinîyadisekiniya, carkîda zinarekî mezin bi dengekî bilind bû du parçe û delaxekî pir rindik, ronak û bi gahanên tûjî ji hundir zinarê derket der. Dûra delax bi tormika xwe ket nav mîrovan. Jin hema biroşên xwe anîn û tujî şîr kirin. Bi rastî jî şîrê delaxê xilas nedibû û bêdawî dahat. Hemu mîrov bi mereq mêze delaxê kirin û hinek destê xwe danê. Carkîda delax bazda çû ser kaniyê û dest pê av vexarinê kir. Li yek carekî ava kaniyê hettanî binî zaha kir. Av vedixar û vedixar qedandin çîye nedizanîyanedizaniya.
 
Mirov pirr peroşîn û bi dengekî bilind ji hev û dira gotin:"Gotina Xwedê hat şunê! Gotina Xwedê hat şunê! Salîh bê guman resûlê Xwedê ye. Va jî mucîza wî ye!" Lêbelê deng ji gahuran dernediket, say ke zimanê xwe daqulandî bûn. Qet ji yekî pirsekî qicik jî dernediket. Ewna hember mucîzekî aqasa eşkere bi rastî jî ne dizaniyan çi bikin :" Dibe ku wî me hemûyan ra sihîr kir û bi vî avayî aqlê me nav hev xist." Gahuran wer got û dor kaniyê bela bûn û çûn.
Rêz 42:
Pirr roj hatin û çûn. Wek hemû gellên serê erde nav milletê Thamud da jî mîrovên nebaş û hesûd hebûn. Wan bi diziyê îdara xwe dikir û pirr tiştên dinî nebaş jî li ser planên wan bûn. Wana dîsa jî ji pûtan ra secde dikir û hîna jî baweriya xwe li Xwedê nedahanîn. Wana tiştek li vî mucîza hu nekirî bûn. Va mîrovên bêîman şevekî hatin cem hev û hetta ku sermest bûn îçkî vexarin. Serxoş serxoş ji hevûdira gotin:" Em nikanin vî mexlûbîyeta ji bona delaxa Salîh wer ser xwe bêlên. Delax me pirtir avê veduxe û gava hakana here, em demekî kurt da hemû bi tîyanra qir dibin. Tiştê en herî rind ewe ku em delaxê hema zu bikujin."
 
Bi vî avayî gahuran pêşnûmanik ji ber xwe da anîn û birin: Sibê ku hîna tav derneketî bû, yêkek nav wan da ra bû û çû cem delaxê. Mêrik hinekî qatî wî kir, dûra kevana xwe der xist û tîrîk da ser û havit delaxê. Tîr qirikê ket û delax ji êşan ra bi dengekî bilind qurîyaquriya. Hema mêrikekî din hat û bi şûrê xwe qorê delaxê xist û kir dû kerî. Delax ser sêrî erdê ket û dîsa jî xwe hêla tormika xwe da dikşand ku wî qorî bike. Xwîn ji qirika delaxê wek ava kaniyê davit. Carkîda gahurekî din hat û serê delaxê ser jê kir. Gava tormik dî ku diya wî miriya çirp û bazda çû ser çîyayekî. Ser şaxê çîyayê sikiniya û dû delaxê qurîyaquriya. Lêbelê delax li ser erdê direj bû û qe xwe nedileqand. Xwîn ji hustî dilopiya ser erdê. Gahur hîna jî têr nexwarûn û wek dînan hakana diqerîyan:"Ey Salîh were û bibîne. Me delaxa te kuşt. Hadê zu here û cezayê ku te em tim û tim pê ditirsand bîne. Em vika ser te disekinin. Here tev Xwedê xwe qise bike û ji mera wî cezayê bîne....."
Gava Hz. Salîh delaxa mirî dît, gîriya û got:" Xwedê vî milleta sedî da sed tune dike. Wan tiþştekî pirr nebaş kir.Va çiqas bêîtaetîyek û nankorîyek mezin e?" Carkîda Xwedê got:" Salîh, mîrovên biîman û baş tev xwe bigire û bajêr derkeve! Ez sê rojan şûva vî milleta tune dikim."