Adem: Cudahiya di navbera guhartoyan de

Content deleted Content added
WîkîBot (gotûbêj | beşdarî)
B Bot: Otomatîk nivîs guherandin: (-îy(a|an|ê|ên) +iy\1 )
WîkîBot (gotûbêj | beşdarî)
B îy → iy
Rêz 195:
“Adem, navê vana min ra bibêje!”
 
Adem bê rawestîn navê giştikan zanîyazaniya. Dûra Xwedê feristan ra got: “We dît! Min ji we ra negotî bû ku, ez hemû tiştên serê erdê û ezmîn dizanim?”
 
Xwedê got: “Guhdariya Adem bikin!”
Rêz 203:
Lêbelê rojekê Xwedê dît ku kêfa Adem ne şunêdaye û ew ne dilxweş e. Tenêtiya Adem ew xemgîn kirî bû. Xwedê, ji ber ku Adem dîsa dilgeş bike û tenêtiya wî biqedîne, ji bona wî jinek çê kir.
 
Şevekî gava Adem bin darekê da dirêj bû û razîyaraziya, Xwedê ji wî ra jinek afirand. Jin cem Adem, benda hîşyarbûna wî sekiniya bû; dema Adem hîşyar bû û jinek, însanek mîna xwe ber serê xwe dît, pir şaş bû. Wî emrê xwe da hîna mirovekê mîna xwe nedîtî bû û gava jinikê dest bi qisedanê kir, Adem hê bêtir şaş bû û pir kêf kir.
 
“Tu kîyî? Navê te çîye?“ pirsîyapirsiya.
 
Jinekê jî cara yêkemîn Adem dîtî bû û got :
Rêz 211:
« Ez jinekim, lêbelê navê xwe nizanim. »
 
Ser vê gotina, Adem navê wî Heva lê kir. Wê rojê şuva Adem qet tenêtî nekişand û herdû jî Cennetê da pir dilxweş bûn. Dilê wan çî bixestana dixarin û vedixarin. Wan birçîtî û tî tî nedizanîyannedizaniyan. Kul û janek wan tune bû. Jîyanek vanî çêtir xwestina wan nebû.
 
Rojekî Xwedê Adem ra got:
Rêz 225:
”Ey Adem, ez dara ferasetê û dewlemendiyê te ra nîşan bidim?” Adem bersiv da û got:”Tu dixwezî çi bibêjî? Hela min ra nîşan bide!” Lêbelê Şeytîn wîna ra ew dara ku Xwedê jê ra qedexe kirîbû, nîşan da. Adem ji wî bawer nekir û hema ew xwe dûr xist. Lêbelê Îblîs her firsendê da dîsa dixwest ku nîzîkî wan bibe. Carekê Şeytan guhê wan da bi dengekî newî got:” Hûn dizanin Xwedê çima we ra va dara qedexe kirîye? Gava hûn mêwê wî bixun, hûn tim û tim Cennêtê da dimînin. Hadê werin, guhdariya min bikin û mêwan bixun!” Wê gavê Adem pir hêrs ket û qêriya ser Şeytîn:” Zû cem me dûr keve, tu derewan dikî û tenê dixwezî me bixapînî. Bizane ku gotina Xwedê kirin, karê me yî yêkemîn e.” Ser vî bersiva, Şeytan pir qahriya û got:” Hûn çima min bawer nakin, ez tenê rindiya we dixwezim, gotina min bikin!” Ji bona bê dawiya hatin û çûyîna Şeytîn, Adem û Hava roj bi roj ketin şikê û hev û din ra gotin: ”Dibe ku ew rast be?” Şika wan, ew gav bi gav nêzikî wî darê dikir û dawiyê da mêwê wî xarin.
 
Dû xarênê ra hîşyara tazîbûna xwe bûn û şerman ra bi pûrikên darê kirin ku xwe por bikin. Şuna xwe da mat bûn û man, nezaniyan çi xaliyê serê xwe bikin. Dest da nebaş bûna kirina xwe hesîyanhesiyan. Bi Xarina mêwê ku ji wan ra hati bû qedexe kirinê, li dijê fermana Xwedê derketi bûn. Herdûyan jî pir şerm kirin û pir tirsîyantirsiyan, ji ber ku wana dizaniya ku Xwedê hemû tiştan dibîne û dibîhîse.
 
Xwedê Adem ra got:” Ey Adem, tu çima ber min direvî!”
Rêz 235:
Bi vî avayî şev û roj gîriyan û ketin bextê Xwedê. Wan daimî ji Xwedê ef kirin ji bona xwe xwestin.
 
Xwedê ku dûayên însanan dibîhîse û qebûl dike wan ra got:” Ji bona nîşanek dilovaniya min, min Cennet da we û hemû tişt hanî ber lingê we. Lêbelê we dîsa jî gotina min nekir û li dara qedexe xwar. Lewma ez we naha dişînim serê erdê. Wê derê pir derd û kulê we çe dibin. Hûn gerek serê erdê bi kar û kedê xwe rizqê xwe derbixinin. Adem pir ber Xwedê geriya û got:“Xwedêyê me, me biborîne.” Xwedê got:”Hûn mîna dujminan herin serê erdê û demekî wê derê bisekinin.” Adem pir xemgîn bû û gîrîyagîriya. Herdû jî gellekî ditirsîyanditirsiyan. Ji hember derketina emrê Xwedê poşmantîyek mezin kişandin. Dû wê poşmantiya wan Xwedê wan hat rehmê û ew ef kirin.
 
Ji ber ku Xwedê mîrovekî ku bi dilekî paqîj poşman dibe û bi hemda xwe dîsa xelatiyê nake her dem ef dike.