Adem: Cudahiya di navbera guhartoyan de
Content deleted Content added
B Bot: Otomatîk nivîs guherandin: (-îy(a|an|ê|ên) +iy\1 ) |
B îy → iy |
||
Rêz 195:
“Adem, navê vana min ra bibêje!”
Adem bê rawestîn navê giştikan
Xwedê got: “Guhdariya Adem bikin!”
Rêz 203:
Lêbelê rojekê Xwedê dît ku kêfa Adem ne şunêdaye û ew ne dilxweş e. Tenêtiya Adem ew xemgîn kirî bû. Xwedê, ji ber ku Adem dîsa dilgeş bike û tenêtiya wî biqedîne, ji bona wî jinek çê kir.
Şevekî gava Adem bin darekê da dirêj bû û
“Tu kîyî? Navê te çîye?“
Jinekê jî cara yêkemîn Adem dîtî bû û got :
Rêz 211:
« Ez jinekim, lêbelê navê xwe nizanim. »
Ser vê gotina, Adem navê wî Heva lê kir. Wê rojê şuva Adem qet tenêtî nekişand û herdû jî Cennetê da pir dilxweş bûn. Dilê wan çî bixestana dixarin û vedixarin. Wan birçîtî û tî tî
Rojekî Xwedê Adem ra got:
Rêz 225:
”Ey Adem, ez dara ferasetê û dewlemendiyê te ra nîşan bidim?” Adem bersiv da û got:”Tu dixwezî çi bibêjî? Hela min ra nîşan bide!” Lêbelê Şeytîn wîna ra ew dara ku Xwedê jê ra qedexe kirîbû, nîşan da. Adem ji wî bawer nekir û hema ew xwe dûr xist. Lêbelê Îblîs her firsendê da dîsa dixwest ku nîzîkî wan bibe. Carekê Şeytan guhê wan da bi dengekî newî got:” Hûn dizanin Xwedê çima we ra va dara qedexe kirîye? Gava hûn mêwê wî bixun, hûn tim û tim Cennêtê da dimînin. Hadê werin, guhdariya min bikin û mêwan bixun!” Wê gavê Adem pir hêrs ket û qêriya ser Şeytîn:” Zû cem me dûr keve, tu derewan dikî û tenê dixwezî me bixapînî. Bizane ku gotina Xwedê kirin, karê me yî yêkemîn e.” Ser vî bersiva, Şeytan pir qahriya û got:” Hûn çima min bawer nakin, ez tenê rindiya we dixwezim, gotina min bikin!” Ji bona bê dawiya hatin û çûyîna Şeytîn, Adem û Hava roj bi roj ketin şikê û hev û din ra gotin: ”Dibe ku ew rast be?” Şika wan, ew gav bi gav nêzikî wî darê dikir û dawiyê da mêwê wî xarin.
Dû xarênê ra hîşyara tazîbûna xwe bûn û şerman ra bi pûrikên darê kirin ku xwe por bikin. Şuna xwe da mat bûn û man, nezaniyan çi xaliyê serê xwe bikin. Dest da nebaş bûna kirina xwe
Xwedê Adem ra got:” Ey Adem, tu çima ber min direvî!”
Rêz 235:
Bi vî avayî şev û roj gîriyan û ketin bextê Xwedê. Wan daimî ji Xwedê ef kirin ji bona xwe xwestin.
Xwedê ku dûayên însanan dibîhîse û qebûl dike wan ra got:” Ji bona nîşanek dilovaniya min, min Cennet da we û hemû tişt hanî ber lingê we. Lêbelê we dîsa jî gotina min nekir û li dara qedexe xwar. Lewma ez we naha dişînim serê erdê. Wê derê pir derd û kulê we çe dibin. Hûn gerek serê erdê bi kar û kedê xwe rizqê xwe derbixinin. Adem pir ber Xwedê geriya û got:“Xwedêyê me, me biborîne.” Xwedê got:”Hûn mîna dujminan herin serê erdê û demekî wê derê bisekinin.” Adem pir xemgîn bû û
Ji ber ku Xwedê mîrovekî ku bi dilekî paqîj poşman dibe û bi hemda xwe dîsa xelatiyê nake her dem ef dike.
|