Karacaoğlan

Karacaoğlan (bi azerî: Qaracaoğlan), hozanekî navdar ê romî (tirk) ye. Gorî nêrîna fermî ya dewletê di sedsala 17em de jiyaye (1606 – 1674). Ji parêzgeha Edene, ji navçeya Kozan an Fekeyê ye.

Jiyan û jînenîgariya wî nayê zanîn

Derbareyê jiyana wî de bi dehan angaşt hene. Hin dibêjin li parêzgeha Gurgumê, hin Kinikan, Dîlok, Mersînê hatiye jiyane. Dîsa serdema jiyanê jî gelek tê gotûbêjkirin. Hinekan heya gotine ew ji Belgradê hatiye li Anatoliyayê bicih bûye.

Dewleta tirk dixwaze serdema hozanan berî bi paşê bibe, bi viya dîroka zimanê yekbûyî yê niha, kevintirîn nîşan bide. Asîmîlasyon, tirkîzekirin, nivîsîna dîrokeke fermî ûêd, heya 1960î siyaseta dewletê ya herî sereke bû. Bi awayeke din ew heya 2002yê jî berdewam kir. Gelek zana û lêkolîner dibêjin ku zimanê Karacaoglan bikaraniye, yê serdema 18em e.

Hozanê xweza û evînê

Wî li ser xweza, evîn, êşên civakê, rindî û qenciyê helbestên bêhempa nivîsiye. Zimanekê gelek pakij û zîrek bikaraniye. Xwe ji wêjeya dîwanê ya osmaniyan dûr girtiye, hez ji çanda gel kiriye. Zimanê wî nêzîkê azerî ye, sentezeke turkmanî û tirkiya Anatoliyayê ye.

Mînak ji malikên wî

Ala gözlüm, bən bu eldən gədərsəm Zülfü pərişanım qal, məlul məlul Kərəm ət, ağlından çıxarma məni Ağla göz yaşın sil, məlul məlul Qaracoğlan dər ki: Ölüb ölüncə Mən də gözəl səvdim kəndi halımca Varıp gurbət ələ vasıl olunca Dostlardan xəbərim al, məlul məlul

Çavmeşiniya min, ger ji vê diyarê biçim Biskrebena min bimîne, stûxwar xembar Kerema xwe, min ji hişê xwe derneyne Bigirî hêstirên xwe pakij bike, stûxwar xembar Karacaoglan dibê mirin û mirinê de Min jî rindek hez kir, gorî rewşa xwe Gava giyam biyanistanê Ji dostan xebera min bigire, stûxwar xembar